– Мин сине һич тә аңлый алмыйм! – дип көяләнде соры куян.
– Сиңа тагын нәрсә аңлашылмый инде? Кара, менә, барысы да диярлек үз имзаларын куйганнар, син генә карар кабул итә алмыйсың!
Аю зур, тырнаклы тәпие белән башын кашып алды. Бу эш аңа нәрсәсе беләндер ошап җитми иде. Уйлап карасаң, урманны бүре хөрмәтенә атауның нәрсәсе бар инде? Шулай да, горурлыгы тырнанды, нишләп әле аның хөрмәтенә, минекенә түгел? Ул да бит урманның соңгы хайваны түгел. Икенче яктан, куянның мәҗбүри рәвештә аның кулын куйдырырга тырышуы шикләндерде.
