Тормышыбызны ямьләндереп, йортыбызга бәрәкәт өстәп, ап-ак биләүсәгә төреп, кош тоткандай сөенеп алып кайткан идек без сине шифаханәдән. Яңа гына, әле яңа гына иде ул көннәр.
Беренче елмаюың, беренче ясаган адымың, беренче әйткән сүзләрең... Истә, һәммәсе дә истә.
Балалар бакчасында ясап алып кайткан уенчыкларыңны да кадерле хатирә итеп саклыйбыз әле без.
Ә беренче укытучың ничек яратып каршы алды үзеңне. Хәер, аннан соңгыларын үзең дә бераз хәтерлисеңдер.
Гомерләр уза икән ул,
Уза да китә икән...

Котлы булсын туган көнең,

Озак яшә, бул син бәхетле.

Яныбызда син булганда гына,

Табып була олы бәхетне.

Кояшныкы кебек булсын гомерең,

Күзләреңдә нурлар сүнмәсен.

Бүгенгедәй шат елмайган йөзең

Кайгы чаткылары күрмәсен.

Котлы булсын туегыз!

Яшь парларга бәхет яусын,

Тигез гомер итсеннәр.

Чөкердәшеп яши-яши,

Алтын туйга җитсеннәр.

Гомер буе икесе бер

Сукмактан атласыннар.

Бер-берсенә мәхәббәтне

Үлгәнче сакласыннар.