Сихерче.

I

– Тәки бардыңмени? – дип мәрхәмәтле елмайдым мин.
– Рузил, бәгърым, көлмә инде. Башка чарабыз калмады бит инде...
Дөрес, башка чарабыз калмаган иде инде. Яшь ярымлык улыбызның һәр төн саен тын сулышы туктардай куркып кычкырып елап уяна башлануына ике айдан күбрәк вакыт үтте. Башта без, дөресрәге – мин, моңа әллә ни әһәмият бирмәдем. Төнлә бала еламый ди мени. Ләкин хатынымның зарланулары, һәм үземнең дә төн йокыларым кимүе күңелгә борчу сала башлады. Башта халык дарулары белән дәвалап карадык. Төтәсләдек, өшкердек. Аннары врачларга илттек. Район поликлиникасына да, сөйләшеп республиканыкына да, түләүлегә дә, түләүсезгә дә...